Son dönemde pek çok yerel yönetim akıllı şehir olma yolunda adımlar atıyor. Fakat, bu iyimser tabloda bir eksiklik var sanki...
Önce bir şehir düşürün aklınıza; yaşadığınız ya da yaşamak istediğiniz bir şehir olabilir. Orada yaşamak istemenizin sebepleri çeşitli olabilir. Yakınlarınız oradadır, iş konusunda olduğunuz yere göre daha elverişlidir, eğitim olanakları daha geniştir vs. Ama asıl sebep,yaşam kalitesi açısından size istediğinizi verebilecek olmasıdır. Daha az trafik, daha yoğun sosyal etkinlikler, suç oranlarının düşüklüğü… Liste uzayıp gider. İşte tüm bunların olması içinse arka planda genel bir tanımla “akıllı şehir” adı verilen teknolojiler çalışırken iddialı ve gösterişli bir kontrol merkezi tüm şehri tek bir dev ekrana sığdırır. Buradan paylaşılan trafik verileri navigasyon sistemleriyle cep telefonlarınıza ve hayatınızdaki diğer ekranlara ulaşır. Viyadüklerdeki asfaltın buzlanmaya ne kadar yakın olduğu, şehrin gelişmiş kablosuz iletişim altyapısıyla anında ilgili birimlere iletilir. Daha gelişmiş örneklerde ambulans ve itfaiyeler, akıllandırılmış trafik ışıklarıyla etkileşime girerek yolu kendileri için açar. Yanından geçtiğiniz ama içindeki ağacın yıllar içinde ne kadar büyüdüğünü farketmediğiniz parkların sulanmasında bile merkezi bir görünmez el, iletişim ve otomasyon teknolojilerinin de desteğiyle size daha yüksek bir yaşam kalitesi sunmak için çaba gösterir.
Birleşmiş Milletler’in verilerine göre günümüzde toplam dünya nüfusunun yarısından fazlası şehirlerde yaşıyor. 2050’de 9 milyara ulaşması beklenen nüfusun ise yüzde 70’e yakınının şehirlerde yaşaması bekleniyor. Yine Birleşmiş Milletler’in 2012 tarihli bir raporuna göre nüfusu 1 milyonu aşan şehirlerin yüzde 60’ı en az 1 doğal felaketin
